یادگیری و یاددهی از اولین روزهای زندگی بشری همواره وجود داشته و با زندگی انسانها عجین می باشد. چرا که بدون آموختن نمی توان در اجتماع زندگی کرد و حتی زنده ماند. آموزش کودک انسان نسبت به سایر جانداران بسیار مشکل و زمان بر می باشد بهمین خاطر اولین مربی انسان یعنی مادر و پدر باید روزهای طاقت فرسای زیادی را تحمل بنمایند تا بتوانند جهت تعلیم و تربیت ایشان قدمهای مثبت بر دارند و به استعدادهای نهفته ایشان پی ببرند و او را مستعد یادگیری و مهارت آموزی برای زندگی و تحصیل علوم گوناگون بنمایند. بعد از اولیاء جامعه خود نیز به عنوان مدرسه و محل تعلیم و تربیت عمل می کند. اعضای خانواده، فامیل ها، همبازیهای کوچه و محله و در روزگار جدید رسانه های جمعی در تعلیم و تربیت انسانها نقش اساسی و اصلی را دارند با این حال به منظور پاسخگویی به استعداد کودکان مراکز تعلیم و تربیت تأسیس شده و همه سعی دارند از همان دوران نونهالی نسبت به آموزش و توانمندسازی کودکان وارد عمل شوند. مهد کودکها، کودکستانها، مراکز فرهنگی، هنری و اماکن ورزشی و در نهایت مدارس باید پاسخگویی نونهالان باشند حتی اگر کودکان به دلایلی ناتوان باشند باز این روزها مراکزی هست…
