از آنجا که، بزهکاری نوعی لغزش کنشی است همچون یکی از انواع مسائل اجتماعی در عرصه ی انحرافات رفتاری خودنمایی کرده و از ضعف احساس تعلّق شخصّیت به جمع رسمی و هویّت معیاری و بهنجار گروهی آن حکایت می کند و می توان آن را از طریق شاخص ها و مصادیقی چون: سرقت، دعوا، اعتیاد، انحراف جنسی و خرابکاری مشاهده نمود(محمدی اصل، ۱۳۸۵: ۴۴). سوای این می توان گفت، بزهکاری از جمله پدیده هایی بود که بشر از آغاز تمدن مورد بررسی قرار داده و با امکانات محدود و ابتدایی خود در دنیای قدیم به نتایجی رسید که بر اثر آن تدابیر جالبی در مواجه با مرتکبین جرم پیش بینی شد که انعطاف در برخورد با اطفال بزهکار یک از آنهاست(نجفی توانا، ۱۳۸۹: ۱۳۸). در دنیای قدیم و باستانی مانند یونان، بزهکاری را حاصل سرنوشت و تقدیر می دانستند بطوریکه معتقد بودند این امر تحت اراده نیروی مرموزی است که اراده و اختیار بشر در بروز آن دخالتی ندارد. به عبارت دیگر، انسان را فقط ابزار ارتکاب جرم و گناه می دانستند. با این حال، بعضی از فلاسفه و متفکرین آن زمان با دیدی متفاوت به پدیده ی بزهکاری نگریسته و عوامل عینی را علل وقوع آن دانسته اند. افلاطون…
