«اسیر» از ریشه «اَسر» به معنی به چنگ آوردن و بدست آوردن و گرفتن است. اسیر دشمنی است که در حال جنگ یا پس از جنگ گرفتار می شود. از نظر اسلام اسیر جنگی همان کسی است که از اهل دارالحرب گرفتار مسلمین شده است. مطابق قراردادهای «صلح لاهه» (۱۹۰۷) اسیران جنگی عبارتند از: نیروهای منظم طرف مخاصم، یعنی سربازان – درجه داران – افسران – کارمندان و عوامل پشتیبانی و یا داوطلبانی که دارای سازمان مشخصی بوده و به طور علنی سلاح حمل می کنند. کشورهای اسلامی همه یک واحد سیاسی محسوب می شوند که به آن «دارالاسلام» گفته می شود. و مسلمین سرزمین های غیر اسلامی را «دارالکفر» و یا «دارالحرب» می نامیدند. و بین مسلمانان و مشرکان همیشه یک حالت پنهانی جنگ وجود داشت. اسرا به آن دسته از افرادی که به عناوینی شرکت در مخاصمات مسلحانه به اسارت در می آیند گفته می شود. در فقه اسلامی اسیر گرفتن امری مشروع و جایز است. و نیز یکی از رسوم قتال در فقه اسلامی، امان خواهی است. یعنی اسلام به لشگریان دشمن مجال داده است تا قبل از به اسارت در آمدن سلاح های خود را بر زمین نهاده و درخواست امان نمایند. اگر اسیران جنگی بعد…
